chili1304

[chili1304]

Na imie mi Justyna,mam 28 lat, mieszkam w Otwocku pod Warszawą,jestem niedoszłym agentem celnym...Cóż jeszcze moge napisac o sobie...kocham zwierzęta a psy ze szczególnym uwielbieniem,w moim domu zawsze był pies odkąd pamiętam,mama owczarka alzackiego,później przybłąkał się do nas zastraszony kudłaty piesek-Pikuś,który za niedługo okazał się być Pikusią i wydał(a) na świat chyba z 10 psiaczków,wszystkie powędrowały w dobre ręce po naszych znajomych a jeden Brus został z nami:) i tak Pikusia doczekała 16 lat a Brusik 12...po ich stracie nastąpiła 4 letnia przerwa i po powrocie ze szpitala dostałam mojego Kochanego Bruna - Dalmatyńczyka ten Pies to(oprócz mojego Synka) największe szczęście jakie mnie w życiu spotkało,prawdziwy Przyjaciel taki na dobre i złe ( w dosłownym tego słowa znaczeniu) przeszliśmy razem w tym naszym życiu tyle ile nie jeden stary człowiek nie doświadczył przez cale swoje życie...a On mój Pies zawsze był ze mną,nie miał o nic pretensji,zawsze-ile razy bym nie wchodziła do domu witał mnie merdającym ogonkiem,kochał mnie bezwarunkowo...czy powodziło mi się dobrze czy zupełnie źle...rozumiał każde moje słowo..a gdy płakałam podchodził i zlizywal mi łzy z policzków...nigdy mnie nie opuścił aż do chwili swojej śmierci,przez cale nasze wspólne życie starałam się żeby był szczęśliwy i uwierzcie mi,że był...pokonał Go cholerny zdiagnozowany za późno zespół cushinga,teraz wiem co znaczy bezsilność w działaniu,bo nie bylo juz innego wyjścia tylko eutanazja;( usnął w moich ramionach... wolny od bólu pożeglował za tęczowy most i wierze,że będzie tam na nas czekał...i tak w "obszernym skrócie" trafiłam na tę cudowną stronke i poznałam najpierw Panią Danusie a teraz poznaje Was:) dzięki SOS Dalmatyńczyki jest u mnie Sarcia moja Kochana Dziewczynka,która teraz jest moją Najlepszą Przyjaciółką a jak mawia moja Mamcia to za sprawą Bruna Sarunia jest w moim domu:) pozdrawiam Wszystkich Forumowiczów a Nowych zachęcam do adopcji przez SoS,Ludzie pomóżcie Dalmatyńczykom

[roma_121]

aż się łezka w oczu zakreciła jak pisalaś o swoich psinach

dobrze że zawsze zostają wspomnienia do których w każdej chwili można wrócić i zdjęcia które na początku mogą dawać bolesne wspomnienia a potem stają się skarbem którego nie chcesz nikomu oddac


życzę Ci żeby i Sarcia była taką dobrą przyjaciółką na dobre i złe chwile... choć suczki tej rasy są bardzo przyjacielskie i nawet można z nimi konie kraść

[magmal]

Justyna, jak czytam Twoje wpisy (i tu i w galerii) to zawsze mam łzy w oczach

Dla formalności - witaj

[agrazka]

witaj

[dalmibea]

Widze w tobie autora piewszej ksiazki z zycia chcianych i niechcianych dalmatow ,
przy kazdym egzamplarzu ksiazki Gratis chusteczki do nosa ,

my ci bedziemy material do pisania dostarczac wraz ze wspanialymi zdjeciami ktorych na waszych galeriach jest pelno , a ty to po swojemu ujmniesz w calosc

witaj Justyna

[Vilena]

Witaj chili1304

[Achajka]

witaj Justynko

[chili1304]

pisze to co dyktuje mo serducho:) sama się upłakałam jak bóbr przysłowiowy przy swoim tekście...no taka już jestem troche za bardzo wrażliwa no i nie oszukujmy sie tęsknie bardzo za Brunem;( najgorsze są wyrzuty sumienia,które dopadają mnie wśrodku nocy tj.że może mogłam mu jakoś jeszcze pomóc,przedłużyć życie,że może powinnam spróbowac ratować go vetorylem na który nie było mnie stać;(ale z drugiej strony wiem,że było za późno nawet na ten cholerny lek...jestem wierząca i nie uważam ani aborcji ani eutanazji więc dlatego biłam się z myślami i bije się do dziś bo tak naprawde kto dał mi prawo by decydować o Życiu ok ale nie zamulając ksiązke moge napisać wkońcu kiedyś marzyło mi się dziennikarstwo ;-p

[roma_121]

ja też jestem wierząca...ale widocznie tak musiało być .. jedyny plus tego że jest możliwość żeby pies nie cierpiał i nie musiał cierpieć.... sama byłam świadkiem jak mój kot ( sąsiedzi go w piwnicy obok zamkneli na 2 tygodnie nie wrócił już do sił) cierpiał umierając i gdybym miała decydować o życiu Saby napewno bym się na to nie zgodziła zeby chociaż przez chwile miała cierpieć ... widocznie Bruno wiedział że musi odejść żebyś mogła jeszcze pomóc innym dalmatyńczykom tak jak teraz Sarci

[chili1304]

masz racje, a ja mam nadzieje,że Biu (bo tak też go czasem nazywałam) jest szczęśliwy,wolny od bólu i nie jest sam tylko z najbliższymi mi osobami a kiedyś będzie mnie witał znów tym swoim łaciatym ogonkiem...ok już nie pisze ani słowa bo rozkleje się za moment

[agrazka]

...nie tylko TY ... mnie też Tola tam przywita buziakiem