Dalmatyńczyk jest wesoły i ciągle chętny do zabaw i spacerów. Uwielbia biegać po polach i lesie. Jest to cecha psa gończego. Ma niezwykle wspaniały węch. Po mimo łagodnego charakteru dalmatyńczyk może nie tolerować obcych psów, a do nieznajomych jest nieufny. W zagrożeniu właściciela śmiało podejmuje walkę z większym od siebie osobnikiem. Dalmat nie znosi samotności czasami nawet wędruje za swoim panem po całym mieszkaniu. Aby zwrócić na siebie uwagę będzie głośnio ziewać. Dalmatyńczyk dobrze czuje się w towarzystwie konia szczególnie cętkowanego, ale tylko wtedy gdy jest do niego przyzwyczajony. Dalmat może mieszkać zarówno w bloku jak i domu z ogrodem, ale w żadnym wypadku nie w klatce, ponieważ potrzebuje stałego kontaktu z rodziną.
Dzięki wszystkim cechą jakie ma dalmatyńczyk jest nieocenionym przyjacielem i obrońcą. Pisząc tak wiele o charakterze tej rasy chciałabym podkreślić, że nie ma tzn.: Głupich i trudnych do wyszkolenia dalmatyńczyków!!!
Ojczyzną dalmatyńczyka jest Jugosławia-Dalmacja, obecnie Chorwacja. Świadczy o tym krótka sierść świetnie przystosowana do tamtego klimatu. Niektórzy uważają, że ojczyzną dalmatyńczyka jest Egipt, ponieważ na ścianach malowidła przedstawiają białego psa w czarne plamki. Inni sądzą, że pochodzi z Indii, ponieważ badacze powołują się na Arystotelesa, który wspomniał o myśliwskich psach w cętki nazywając je „psami tygrysimi”. Niegdyś dalmatyńczykom nadawano wiele różnych nazw takich jak np.
- dalmatyński pies koczowy,
- dog dalmatyński,
- pies bengalski,
- pies karetowy,
- pies tygryski,
- wyżeł dalmatyński, itd.
W Ameryce można też spotkać nazwę plum-pudding, czyli budyń z rodzynkami.
Pierwsza wystawa z udziałem dalmatyńczyków odbyła się w Birmingham w 1869 roku. Pierwszy klub dalmatyńczyka powstał w Niemczech w 1920 roku, w Anglii -1925, a w Polsce - 1987.
Fizjonomia: Dalmatyńczyk
Kraj pochodzenia: Chorwacja
Data opublikowania wzorca: 23.06.1988r.
Numer zarejestrowania wg FCI: 153
Ojczysta nazwa: Dalmatinac
Klasyfikacja wg FCI: Grupa IV-psy gończe
Wygląd ogólny
Dalmatyńczyk jest psem średniej wielkości o harmonijnej sylwetce. Jego cechą charakterystyczną są czarne lub brązowe plamki.
Głowa i czaszka
Czaszka dość szeroka między uszami i lekko zaokrąglona, bez zmarszczek. Stop umiarkowanie zaznaczony. Kufa (pysk) dość długa, wargi przylegające do żuchwy. Nos u czarno cętkowanego dalmatyńczyka jest czarny, a u brązowo nakrapianego brązowy.
Uszy
Obwisłe, szerokie, osadzone dość wysoko. Gdy pies odpoczywa leżą płasko, kiedy jest czujny kierują się do przodu. Cętkowane do ¾ ucha.
Oczy
Średniej wielkości, okrągłe. Osadzone nie za blisko, ani tężnie za daleko siebie. U psa o czarnych cętkach są koloru ciemnobrązowego, a u odmiany brązowo nakrapianej barwy bursztynowej. Obwódki oczu całkowicie wypigmentowane.
Zęby
Zgryz nożycowy, szczęka mocna. Pożądany komplet uzębienia (42 zęby).
Uzębienie
Szczęka: 6 siekaczy, 2 kły, 8 przedtrzonowców, 4 trzonowce.
Żuchwa: 6 siekaczy, 2 kły, 8 przedtrzonowców, 6 trzonowców.
Szyja
Powinna być w miarę długa, lekka i kształtna. Bez nadmiernej wiszącej skóry.
Kończyny przednie
Proste, równolegle ustawione, łokcie przylegające do ciała.
Budowa ciała
Klatka piersiowa głęboka, żebra wyczuwalne, nawet lekko widoczne. Grzbiet prosty, kłąb wyraźnie zaznaczony.
Kończyny tylne
Silne, dobrze umięśnione. Uda mocne i dość szerokie.
Łapy
Okrągłe (tzw. kocie), opuszki grube, paznokcie białe bądź koloru plamek.
Ogon
Sięgający do stawu skokowego, gruby u nasady zwężający się ku końcowi. Nie powinien być osadzony za wysoko, ani też za niski. Noszony z lekkim wygięciem ku górze, ale nie zakręcony nad grzbietem. Pożądany w cętki.
Ruch
Chód dalmatyńczyka to kłus. Rytmiczny dwutaktowy bieg.
Sierść
Krótka, gęsta, twarda i połyskliwa.
Maść
Czysto biała z równomiernie rozłożonymi czarnymi lub brązowymi (wątrobianymi) cętkami. Plamki mogą się zlewać (stykać), nie uważa się tego za wadę.
Wzrost
Idealna wysokość w kłębie:
Psa: 58-61cm,
Suki: 55-58,4cm.
Waga
Idealny ciężar: 22-26kg.